Het is zo cliché, het is soms een dooddoener... Alsof je je kruisje maar gewoon (lijdzaam) moet dragen... Maar het is ook zó waar... ieder huisje heeft z'n kruisje!
Al zie je dat vaak niet aan de buitenkant!
Het spelen van onze voorstelling heeft ons weer veel gesprekken opgeleverd waaruit we konden opmaken dat het echt zo is. Alleen lijken we in onze maatschappij wel verleerd om erover te spreken met elkaar. Er is zo veel schaamte. We hebben elkaar wijs zitten maken of er is ons wijs gemaakt dat we flink en sterk moeten zijn. Maar hoe mooi is het als je open kunt zijn?! Over je kwetsbaarheid, onvolmaaktheid, in welke vorm dan ook.
We zien na het spelen van onze voorstelling dat mensen opgelucht zijn, omdat er eindelijk gesprekken ontstaan over de wezenlijke dingen van het leven. Soms is er (tijdens de voorstelling) of wordt er daarna heftig gesnotterd, maar we horen ook dat dat niet als negatief ervaren wordt. De losgemaakte emotie heeft juist even ruimte gekregen en mag er zijn, wat als 'helend' wordt ervaren. Mooi is dat. Dankbaar dat we van deze dingen een onderdeel mogen zijn. Ook dat ons stuk het psychische leed een plek geeft. En zoals iemand omschreef: "Het stuk deed zo'n recht aan wie ik ben en wie "wij" zijn, ook al hebben we een psychische ziekte of kwetsbaarheid. Het stuk maakte dat ik me waardig voelde." Nou, dat is toch wel echt de reden waarom we ons stuk spelen en ons verhaal delen!
Ik moet denken aan het schaapje in onze voorstelling met het zichtbare merkteken, het rode kruis... Het is "gedekt", zouden hedendaagse boeren n.a.v. zo'n opvallend teken kunnen zeggen. Gênant eigenlijk. Maar goed, ook wel praktisch... ;- )
En misschien... een reminder voor ons?! Laten we het nou eens omdraaien; niet onze gênante zaken bedekken, maar out-in-the-open brengen. Dan kunnen anderen het zien en er ook liefdevol voor ons zijn! Dan zijn we "gedekt" al dragen we een kruisje...
Comments